Adios amigos!

Lieve allemaal,

hierbij mijn laatste verhaal uit Guatemala want het is nu echt bijna voorbij...
3 maanden zijn voorbijgevlogen, 3 maanden gevuld met fantastische momenten!

Ik heb in mijn laatste weken natuurlijk weer een hoop beleefd en dat deel ik nog even graag met jullie voordat ik donderdag het vliegtuig in stap om, via Panama, weer veilig Nederland te bereiken. Zoals ik in mijn vorige blog schreef wilde ik nog niet denken aan het woordje afscheid. Toch had ik weinig keus en moest ik er dus echt aan gaan geloven.

Bij Fundal hebben we alle kinderen, hun moeders, leraressen en stagiaires bedankt met gezonde fruithapjes. De laatste 2 weken vond ik het best wel moeilijk om nieuwe oefeningen te bedenken voor de kinderen die toch wel erg beperkt zijn. Christian Fernando bijvoorbeeld die niets hoort, niets ziet en daarnaast ook amper kan lopen. Dag in, dag uit in een rolstoel waarbij zijn moeder de zware taak heeft om hem goed te verzorgen in een land waarin de faciliteiten en hulpmiddelen voor mensen met een beperking totaal anders zijn dan in het goed georganiseerde Nederland. Ik vond het al moeilijk om 30 minuten met hem bezig te zijn waarin ik niet veel anders heb gedaan dan zijn handen te begeleiden naar een bal en de bal over zijn lichaam heb bewogen zodat hij nieuwe dingen kon voelen. Gelukkig waren er ook kinderen die meer mogelijkheden hadden waardoor we, bijvoorbeeld, flessenvoetbal hebben kunnen spelen en iedereen de grote winnaar was wanneer er een fles omging. Heerlijk om al die lachende koppies te zien!

Afscheid nemen bij Matigol vond ik best wel lastig. Vanaf dag 1 heb ik hier het gevoel gehad dat ik deel uitmaakte van 1 grote familie. Het was dan ook heel erg bijzonder om een nachtje te slapen in 1 van de huizen waar de kinderen wonen. Ik heb geslapen in casa nummero dos waarin 'moeder' Suzy 6 dagen per week werkt. 6 dagen van, volgens mij, 24 uur terwijl ze zelf 2 eigen zonen heeft waar haar moeder voor zorgt. Kortom; een hele opgave die ze met heel veel liefde volbrengt. In casa nummero dos wonen 8 kinderen, variërend in de leeftijd van 4 tot ongeveer 13 jaar. Kleine Jocelyn was in de avond even verdrietig omdat ze haar papa en mama miste. Jocelyn woont, net als alle anderen kinderen, op het terrein omdat haar ouders niet in staat zijn om haar op een goede, veilige en liefdevolle manier op te voeden. De inrichting in het huis was simpel maar oogde verder goed. Speelgoed heb ik weinig gezien maar plezier was er genoeg! Lekker dansen op muziek! Met elkaar hebben we lekkere spaghetti gegeten en 's avonds genoten bij het kampvuur. Daarna lekker slapen en in de ochtend alweer vroeg dansen en zingen. Ik heb Jocelyn gedoucht en aangekleed zodat ze daarna op tijd naar school kon gaan. Het was een hele bijzondere ervaring en nu ik dit zo typ denk ik; shit, wat ga ik die kids missen!

Als afsluiting van onze werkzaamheden bij Matigol hebben we een spelletjesdag georganiseerd waarbij elke klas ongeveer 45 minuten zich mocht uitleven: zaklopen, waterballonnengevecht, estafettevormen en voor de oudere kinderen was er ook nog een boksworkshop. Het was leuk om wat speciaals voor de kinderen te organiseren, toch voelde het voor mij nog niet helemaal als afscheid aangezien de Olympics daarna nog plaats zouden vinden. Samen met Lennard ben ik hierbij aanwezig geweest en het was 1 groot feest aangezien we, al basketballend, de andere scholen versloegen! De finale, afgelopen donderdag, werd door de oudere meiden ook gewonnen waardoor de missie van sportdocenten Panxo & Pyppo was geslaagd: door naar de volgende ronde waarbij gestreden zal worden tegen scholen uit andere plaatsen. Aankomende week zullen de jongens op het voetbalveld hun kunsten showen, hopelijk wordt ook dit een groot succes! En toen kwam toch echt het moment waar ik geen zin in had; iedereen gedag zeggen en voor de laatste keer de berg aflopen om met de bus terug naar Xela te gaan. Nietsvermoedend kwamen er op een gegeven moment wel 30 kinderen op me afgerend om mij flink te gaan knuffelen, dankjewel lieve schatten voor dit fijne moment! Vervolgens nog heel veel andere knuffels in ontvangst mogen nemen, zelfs van de directrice die (net als ik) even flink moest slikken.
Na de bijzondere, laatste werkdag ben ik samen met de jongens lekker uit eten geweest en hebben we elders een mooi feestje gebouwd want het succes van de basketballende kids moest natuurlijk wel goed gevierd worden met een aantal cervezas. Campiones!

Gastmama Antonietta heb ik onlangs ook definitief gedag gezegd. Ze had natuurlijk weer heerlijk gekookt en vroeg of ze niet met mij mee kon naar Nederland om daar mijn moeder te zijn. Wat een schat, wat een liefdevol mens!

3 weken geleden was het Semana Santa (heilige week) waardoor alle scholen gesloten waren. Samen met Tessa, Marjolein en Robbert ben ik op reis gegaan voor een dag of 10. Dag 1 was een pittig reisdagje aangezien we 12 uur in busjes mochten doorbrengen. Alles is goed verlopen en met de muziek van Bruce Springsteen & Typhoon in mijn oren genoot ik van al het moois om me heen. We kwamen aan in Lanquin waar we het laatste stuk op een klein truck moesten om bij ons verblijf Zephyr Lodge te komen. Zephyr Lodge ligt in een fantastische, groene omgeving en gaf mij voor een dag of 4 het jungle gevoel. We genoten van het uitzicht en het lezen van een boek in een hangmat. Vanwege de regen moesten we, noodgedwongen, een dagje relaxen. Geen ramp, konden we mooi even bijkomen van de heenreis zodat we daarna actieve dingen konden gaan doen. We boekten een trip naar het bekende Semuc Champey. Hier moesten we nog wel even met een pick-up vrachtwagentje (geen idee hoe je dit soort vervoersmiddelen noemt haha) naartoe: lekker hutje mutje met z'n allen jezelf staande proberen te houden over hobbel de bobbel wegen. Mijn armspieren heb ik op dit moment goed kunnen trainen en ik weet nu ook hoe varkens zich voelen wanneer zij hutje mutje per vrachtwagen op de Nederlandse snelwegen worden vervoerd. Het was de spierpijn achteraf dubbel en dwars waard want Semuc was prachtig. Eerst gingen we met kaarsjes, in badkleding, al klimmend, klauterend en zwemmend door grotten heen. Een redelijk zware opgave, ik was dan ook erg opgelucht toen ik 'het licht' weer zag en normaal kon lopen. Even bijkomen en daarna weer door om Semuc van bovenaf te bekijken. Semuc Champey is een natuurreservaat en bestaat vooral uit natuurlijke turkoisegekleurde poelen die boven een rivier liggen tussen steile bergwanden. Ook dit was een redelijk zware beklimming, vooral vanwege de hitte, maar het uitzicht mocht er wezen! Het water was zo blauw! Uiteraard later het water ook nog goed van dichtbij bekeken en genoten van andermans zwemplezier aangezien ik, zittend, lekker van het zonnetje genoot :)

Vanuit Semuc zijn we met de shuttle doorgegaan naar Rio Dulce. Rio Dulce is gelegen aan het meer Izabal. De eerste nacht sliepen we, aan het water, in hotel Kangaroo en na een nachtje slapen met non stop regen namen we de dag erna de boot naar het plaatsje Livingston. De boottocht verliep, gelukkig, zonder al teveel golven waardoor ik echt intens kon genieten van de hutjes, vogels en andere boten in en rondom het meer. Eenmaal aangekomen in Livingston had ik weer even het gevoel terug te zijn op het eiland Curaçao waar ik in 2008 voor een aantal maanden was. Donkere bevolking en heerlijke reggae muziek die je overal hoort. Superchill en totaal anders dan alle andere plekken die ik heb bezocht in Guatemala. Vanuit Livingston boekten we een boottocht om watervallen te bezoeken en het strand 'Playa Blanca'. Helaas waren de golven te hoog en konden we dus niet naar de watervallen toe. Het boottochtje was verschrikkelijk want schijtluis Chris was weer eens enorm bang. Ik denk echt dat ik, ergens in het verleden, een of ander boten/water trauma heb opgelopen. Ik hield mezelf goed vast, was natuurlijk misselijk en schreeuwde af en toe van angst. Angst om om te klappen met de boot en te verdrinken. Nu ik het zo teruglees klinkt het heel dramatisch haha, nou dat was het dus ook ;) ik zag al voor me dat er een dag later een krantenartikel verscheen met als titel 'Nederlandse toeristen verdronken bij Livingston'. Reteblij was ik dus ook toen we na, 45 helse minuten, het strand zagen. Lekker bijkomen met mijn boekie maar helaas ook weer op tijd terug anders zouden de golven nog hoger zijn. Het terugvaren verliep iets beter want meneer de kapitein had blijkbaar gezien dat er een schijtluis in zijn bootje zat waardoor ik achterin mocht zitten. In elk land probeer ik het opnieuw, mooie plekken ontdekken per boot, maar vanaf nu houdt ik het echt voor gezien; ik speel liever voor varkentje in een vrachtwagen...

Ik heb genoten van mijn vakantie waarin ik een hoop heb gezien en flink heb gelachen met Marjolein, Tessa en Robbert. Het was naderhand ook weer fijn om 'thuis te komen' in het fijne Xela waar ik de afgelopen 3 maanden met heel veel plezier heb gewoond. Een relaxte stad met een heerlijk park wat ik erg ga missen!

De afgelopen dagen ben ik samen met Alicia, Roos en Peter bij het strand van Monterrico geweest. Lekker zweten bij 35 graden en 100 muggenbulten proberen te negeren. Heerlijk om te niksen in het zonnetje bij het zwarte zand en leuk om het Guatamalteekse strandleven gezien te hebben! Momenteel verblijf ik in de mooie plaats Antigua waar ik nog even de toerist ga uithangen voordat ik Guatemala dan echt gedag ga zeggen.. Al zeg ik liever 'tot ziens' want ik kom graag nog eens terug naar dit leuke en veelzijdige land!

Vrijdag 1 mei hoop ik weer veilig aan te komen op Schiphol, samen met mijn backpack vol fantastische herinneringen. Ik heb het geweldig gehad in Guatemala en had vooraf niet het gevoel dat het zo geweldig, super, mooi, bijzonder en leuk zou worden. Ik heb geweldige werkdagen beleefd, veel nieuwe mensen leren kennen, wat Spaans geleerd, mooie dingen kunnen zien, veel kunnen lezen en nadenken en elke seconde van de dag genoten. Ik heb wat negatieve shizzle uit het verleden een plekje kunnen geven en heb mogen ervaren dat een liefdesrelatie op afstand ook fantastisch kan zijn. Dankjewel lieve lieve lieve Daan voor je support & geduld! Bijna weer samen, eindelijk weer samen genieten van ons fijne leventje in Nijmegen. Lieve familie, vriendjes, vriendinnetjes & collega's; bedankt voor het fijne contact op afstand via mail, whatsapp, Facebook en/of FaceTime. Fijn dat ik mijn avonturen met jullie heb kunnen delen al heb ik er ook enorm veel zin in om jullie weer in real life te zien!

In Nederland hoop ik, samen met alle lieve mensen om mij heen, lang te kunnen nagenieten van dit mooie avontuur. Het was bijzonder om binnen 2 mooie projecten werkzaam te zijn. Ik heb het gevoel dat ik alles van mezelf heb gegeven en ben nu ook retemoe. Voldaan moe! Zeer voldaan moe! Uitrusten doen we in Nederland wel weer al moet er vanaf 6 mei weer, binnen een nieuwe functie, gewerkt worden op Kemnade. Ook dit zie ik als een uitdaging waarin ik uiteraard ook weer alles van mezelf zal geven!

Adios amigos, tot bijnaaaaaa!
Liefs, XChris